Het leven van een vertaler kan bij tijd en wijle erg eenzaam zijn. Ik breng pakweg 90% van mijn werkuren in mijn eentje achter de computer door. Ik heb weliswaar een goede relatie met de meeste van mijn collega's en klanten - we maken grapjes, ik weet wanneer ze vakantie hebben en hoe hun kinderen heten en we zijn "vrienden" op allerlei platforms - maar ik zou ze op straat waarschijnlijk straal voorbij lopen aangezien ik ze nog nooit in levende lijven heb ontmoet!
Wanneer de gelegenheid zich voordoet probeer ik wel eens een ontmoeting met een vaste klant te regelen, door een keer een dringende vertaling persoonlijk te gaan overhandigen of door in te gaan op een uitnodiging voor bijvoorbeeld de opening van een nieuw kantoor van zo'n klant. Maar ja dat moet natuurlijk fysiek en logistiek wel mogelijk zijn, ik bedoel, het wordt een stuk lastiger als de klant in Brazilië woont. Het wereldwijd zaken doen heeft tot gevolg dat de zakenrelaties daadwerkelijk zakelijk zijn en het is niet makkelijk aandacht te geven aan een wat persoonlijker aspect.
Nu heb ik gelukkig een heel fijn en vol sociaal leven dus met de eenzaamheid valt het echt wel mee, maar contacten met vakbroeders en -zusters zijn natuurlijk ook bijzonder waardevol.
conferenties en bijeenkomsten
Dus ik vind het erg belangrijk om af en toe achter mijn scherm vandaan te kruipen en een aantal van mijn collega's te ontmoeten bij gelegenheden als conferenties, cursussen en trainingen en netwerkbijeenkomsten. Uiteraard betekent dat meestal een flinke aanslag op mijn (werk)tijd, aangezien ik ervoor op stap moet naar Lissabon, Porto of verder weg. Een interessante conferentie of bijeenkomst in Nederland probeer ik nog wel eens te combineren met een familiebezoek of vakantiereis.
via de video
De afgelopen jaren is het fenomeen "videoconferentie" groeiende; de verschillende deelnemers aan een gesprek zitten allemaal op hun eigen werkplek of een andere plaats en zien en horen elkaar via hun computerscherm. Enige vereiste daarvoor is een webcam en een headset of microfoon en boxjes. Het is een heel fijn middel om toch een beetje persoonlijkheid in de zakelijke contacten te bereiken, maar aan de andere kant is een daadwerkelijke ontmoeting weer een stukje verder weg geschoven.
Ik heb deze manier van vergaderen en informatie uitwisselen de laatste maanden een aantal keer aan den lijve ondervonden. Ook in de wereld van bijscholing en cursussen wordt er veelvuldig gebruik gemaakt van elektronische platforms (met toepasselijke namen als "klaslokaal") waar de verschillende deelnemers op inloggen en zo elkaar kunnen zien en horen. Naast de camerabeelden van de docent en de andere deelnemers in kleine kadertjes op je scherm, kan het beeldscherm van de docent of cursusleider worden "gedeeld" op de schermen van de deelnemers zodat je heel gemakkelijk een presentatie kan geven, websites kunt laten zien of andere toepassingen live kunt demonstreren.
e-borrel
Op 30 september vieren mijn collega's en ik de internationale dag van de vertaler en meestal worden er veel informele bijeenkomsten georganiseerd. Zo ook dit jaar; ik kon kiezen uit een borrel in Leiria en verschillende etentjes in Lissabon en Porto. Maar ja, het werk had zich opgestapeld en ook privé kwam het niet zo goed uit, en dus liet ik al deze kansen om mijn collega's weer eens persoonlijk te kunnen spreken aan me voorbij gaan.
Ik mailde daarover met een collega in het noorden van het land, die in precies dezelfde situatie zat en we mopperden en klaagden een beetje over ons "eenzame leven". Hij opperde daarop dat we in plaats van een echte ontmoeting dan maar een virtuele video-borrel moesten organiseren, waarbij iedereen zijn eigen hapje en drankje "gezellig" voor het scherm zou nuttigen zodat we in ieder geval weer eens rustig bij konden praten. Nadat we daar even over hadden nagedacht kwamen we tot de conclusie dat dat eigenlijk veel zieliger was dan elkaar helemaal niet zien en we zetten het idee maar snel in de ijskast, naast de hapjes en de drankjes.
Het is tenslotte net zoiets als met je auto in de file naar de sportschool rijden om daar op een stilstaande fiets een aantal niet-bestaande kilometers af te leggen... Oh, wacht, dat gebeurt natuurlijk al op grote schaal! Nou ja, dan is er waarschijnlijk geen houden meer aan!
Tot ziens! (of niet dus) e um abraço (virtual)