Niets zeggen is erg moeilijk vandaag de dag. Stiltes zijn pijnlijk en als je een speld kunt horen vallen is er iets mis. Niets te melden hebben is not done. Iedereen wil graag zijn boodschap kwijt en dringt die op. Men e-mailt, facebookt, twittert, linkedint, instagramt, reddit en blogt wat af.
Niemand vraagt zich af of iemand het interessant vindt dat ze "uitgeteld op de bank" liggen. Ik wil dat in ieder geval helemaal niet weten maar de informatie rolt toch mijn dagelijkse wereld binnen. Ja, want ook ik heb me bij een aantal van die sociale netwerken aangemeld. Waarom, vraagt u zich af en het antwoord is niet makkelijk te geven.
Meestal zeg ik dat ik door klanten en collega's regelmatig wordt gewezen op het bestaan van die netwerken door uitnodigingen die ik bijna niet durf te negeren. Ik ben blij met de "nu niet" knop, die bespaart me nog even de beslissing, maar herinnert me er na een paar dagen genadeloos aan dat de besluiteloosheid ongedaan gemaakt moet worden. En dus bevriend ik me met deze en gene.
zeswoordenverhaal
En het moet gezegd: naast een heleboel iets minder interessante informatie (ik zal het netjes houden) ontvang ik regelmatig pareltjes aan weetjes. Zo las ik dat er een heuse "Six Word Story wedstrijd" bestaat, in navolging van Ernest Hemmingway die het volgende zeswoordenverhaal schreef: "For sale: baby shoes. Never worn." en dat zijn best geschreven verhaal ooit noemde. Veel schrijvers hebben hun bijdrage geleverd en er zijn prachtige voorbeelden te vinden.
Dat spreekt mij nou aan; ter zake doende informatie, niet teveel gedoe eromheen. Weg met de overbodige franje en loze frasen en met weinig zeggen (of schrijven in dit geval) een heel verhaal vullen. In deze verhalen geen uitroepen als "Ik weet niet wat te zeggen" – kijk, dat zijn ook zes woorden maar dan zónder vulling. Of "Daar heb ik niets aan toe te voegen" – maar liefst acht nutteloze woorden! Nog zo eentje: "Daar kan ik verder mee!".
informatiemaatschappij
Het jammere is dat als iemand "sprakeloos" is of "er geen woorden voor" heeft, er meestal nog een heleboel informatie blijft stromen. Ja, we leven in een informatiemaatschappij waar alles doorgecommuniceerd moet worden. Maar hoeveel nietszeggende frases heb je nodig om daadwerkelijk niets te zeggen?
U ziet, ik ben dit keer een beetje geïrriteerd en misschien ook wel een beetje irritant, want ook u hebt zojuist weer ruim 400 (and counting) woorden tot u genomen, wellicht zonder dat u erg veel wijzer werd.
De eigenlijke tegenstelling zit hem erin dat ik toch stiekem kijk naar hoeveel "vrienden" ik heb en dat ik blij ben met reacties, al is het maar een "like" – één woord dat toch veel zegt! - op mijn eigen schrijfsels en hersenspinsels. Maar de grootste tegenstelling in dit verhaal is natuurlijk dat ik me het in mijn beroep niet kan permitteren om ergens geen woorden voor te hebben; mijn omzet zou razendsnel kelderen en mijn klanten zouden er niet tevredener door zijn. En wie weet ontvrienden ze me dan wel...